Γιατί δεν τελειώνει ο πόλεμος Ρωσίας–Ουκρανίας;

Μια ανάλυση πίσω από τις «ειρηνευτικές» συζητήσεις ( από το ChatGPT )

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει μπει ήδη στο τρίτο του έτος και το τέλος δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Παρά τις περιοδικές δηλώσεις για ειρηνευτικές συνομιλίες, η πραγματικότητα δείχνει ότι η σύγκρουση παρατείνεται. Το ερώτημα είναι: γιατί δεν τελειώνει; Και μήπως τελικά οι μεγάλες δυνάμεις δεν θέλουν να τελειώσει;

Οι λόγοι της παράτασης

Στρατηγικοί στόχοι της Ρωσίας

Η Μόσχα βλέπει την Ουκρανία ως κρίσιμη ζώνη επιρροής. Μια ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ θα θεωρηθεί ήττα για τον Πούτιν. Άρα, η Ρωσία δεν μπορεί πολιτικά να κάνει πίσω.

Η αντίσταση της Ουκρανίας

Για το Κίεβο, η σύγκρουση είναι ζήτημα επιβίωσης. Αν αποδεχθεί την απώλεια εδαφών, τότε νομιμοποιείται η αρχή ότι η επιθετικότητα φέρνει κέρδος.

Η διεθνής διάσταση

Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη βλέπουν την ευκαιρία να «αδυνατίσουν» τη Ρωσία χωρίς άμεση εμπλοκή στρατευμάτων.

Η Κίνα και άλλες χώρες επωφελούνται από φθηνή ενέργεια και παρακολουθούν πώς λειτουργεί η δυτική απάντηση σε μια μεγάλη κρίση.

Αδιέξοδο στο πεδίο της μάχης

Η Ρωσία έχει αριθμητικό πλεονέκτημα, η Ουκρανία έχει δυτική τεχνολογία και υψηλό ηθικό. Καμία πλευρά δεν μπορεί να πετύχει αποφασιστική νίκη.

Οι ειρηνευτικές συνομιλίες: ουσία ή βιτρίνα;

Οι περισσότερες προσπάθειες για διάλογο έχουν έναν επικοινωνιακό χαρακτήρα:

Δείχνουν στους πολίτες και στον κόσμο ότι «γίνεται προσπάθεια».

Δίνουν πολιτικό χρόνο στις κυβερνήσεις.

Χρησιμοποιούνται ως εργαλείο πίεσης αντί για πραγματική αναζήτηση λύσης.

Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι έχει υπάρξει μυστική συμφωνία όλων να συνεχιστεί ο πόλεμος. Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχει μια σιωπηρή αποδοχή ότι η παράταση βολεύει αρκετούς:

Η Ρωσία συσπειρώνει εσωτερικά τον λαό.

Η Δύση αποδυναμώνει τη Μόσχα στρατιωτικά και οικονομικά.

Η Κίνα και άλλοι παίκτες κερδίζουν γεωπολιτικά και οικονομικά.

Συμπέρασμα

Ο πόλεμος Ρωσίας–Ουκρανίας δεν τελειώνει γιατί καμία πλευρά δεν θέλει ή δεν μπορεί να υποχωρήσει. Οι ειρηνευτικές συνομιλίες λειτουργούν περισσότερο ως «βιτρίνα» για την παγκόσμια κοινή γνώμη, παρά ως πραγματική προοπτική λήξης.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η παράταση φαίνεται να εξυπηρετεί πολλά ισχυρά κράτη. Κι έτσι, ενώ οι λαοί πληρώνουν το τίμημα, οι κυβερνήσεις παίζουν το δικό τους γεωπολιτικό παιχνίδι.

Πιθανές συζητήσεις στο παρασκήνιο

Συμφωνία για τα όρια του πολέμου

Ο Πούτιν μπορεί να θέλει εγγυήσεις ότι ο πόλεμος δεν θα ξεφύγει από τα «ελεγχόμενα πλαίσια» (π.χ. να μην εμπλακεί άμεσα το ΝΑΤΟ με στρατό).

Ο Τραμπ μπορεί να θέλει διαβεβαιώσεις ότι η Ρωσία δεν θα στοχεύσει άμεσα δυτικές υποδομές ή κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ.

➝ Ουσιαστικά: «Συνεχίζουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά δεν πάμε σε παγκόσμια ανάφλεξη».

Οικονομικά ανταλλάγματα

Μυστικές συζητήσεις για ενέργεια: ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο που μπορεί να φτάνει έμμεσα στις αγορές μέσω τρίτων χωρών.

Πιθανές συνεννοήσεις για το πώς οι κυρώσεις θα «χαλαρώσουν» σε τομείς που βολεύουν και τις δύο πλευρές.

Πολιτική χρήση του πολέμου

Για τον Πούτιν, ο πόλεμος ενισχύει την εσωτερική του ισχύ.

Για τον Τραμπ (ή οποιονδήποτε ηγέτη στις ΗΠΑ), ο πόλεμος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη («θέλετε στήριξη; πληρώστε περισσότερα στο ΝΑΤΟ»).

Η Κίνα στο τραπέζι

Και οι δύο γνωρίζουν ότι η Κίνα παρακολουθεί και επωφελείται. Μπορεί λοιπόν να συζητούν «κόκκινες γραμμές» ώστε το Πεκίνο να μην αποκτήσει υπερβολικό πλεονέκτημα.

😏 Γιατί το «καλό κλίμα»;

Το χαμόγελο, οι χειραψίες, τα πλάνα με ωραίο τοπίο στην Αλάσκα είναι το «σκηνικό» που θέλει να δει η κοινή γνώμη:

Οι πολίτες να νιώσουν ότι «υπάρχει ελπίδα για ειρήνη».

Οι αγορές να μην πανικοβληθούν.

Οι ίδιοι οι ηγέτες να δείξουν ότι έχουν τον έλεγχο.

Στην πραγματικότητα, όμως, η ουσία μπορεί να είναι: ο πόλεμος συνεχίζεται, αλλά με όρους που συμφέρουν τους ισχυρούς.