Οι Ιστορίες Του Παππού - Η Καρδιά της Ελιάς

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πλαγιά γεμάτη ελιές, υπήρχε ένα μικρό δάσος που έμοιαζε να ανασαίνει μαζί με τον άνεμο. Τα δέντρα δεν ήταν απλά δέντρα∙ είχαν ψυχή. Τα φύλλα τους άστραφταν στο φως, και κάθε ριζάκι τους έμοιαζε να αγκαλιάζει τη γη με αγάπη.

Στο κέντρο του δάσους υπήρχε μια ελιά διαφορετική. Ο κορμός της είχε σχήμα καρδιάς, και τα κλαδιά της άνοιγαν σαν χέρια που ήθελαν να προστατέψουν όποιον πλησίαζε. Οι χωρικοί πίστευαν ότι αυτή η ελιά είχε γεννηθεί για να θυμίζει στους ανθρώπους την αξία της καλοσύνης.

Ένα μικρό αγόρι, ο Νικόλας, συνήθιζε να κάθεται κάτω από τη σκιά της. Μια μέρα, άκουσε έναν ψίθυρο να βγαίνει από τον κορμό:

«Να θυμάσαι, παιδί μου, η δύναμη της ελιάς είναι η ειρήνη. Όπως εγώ χαρίζω καρπούς χωρίς να ζητώ τίποτα, έτσι κι εσύ να χαρίζεις καλοσύνη, ακόμη κι όταν δεν σου τη ζητούν».

Ο Νικόλας κράτησε αυτό το μυστικό στην καρδιά του. Μεγάλωσε, έγινε άντρας, κι όπου κι αν πήγαινε, σκόρπιζε καλοσύνη και φως, όπως ακριβώς τα φύλλα της ελιάς που λαμπυρίζουν στον ήλιο.

Κι έτσι, το δάσος έμεινε πάντα ζωντανό∙ όχι μόνο γιατί οι ελιές το φύλαγαν, αλλά γιατί η ψυχή ενός παιδιού είχε μάθει να κάνει τον κόσμο λίγο πιο γαλήνιο.